شب هجوم جلوه او در خیالم جا گرفت

آنقدر بالید دل کایینه در صحرا گرفت

ازدل روشن ملایم طینتی را چاره نیست

پنبه خود رایی تواند از سر میناگرفت

سعی گردون از زمین مشکل که بردارد مرا

قطر ه را ازدست خاک تشنه نتوان واگرفت

در گلستانی که بلبل بود هر برگ گلش

پیکرم را خامشی چون غنچه سرتا پا گرفت

سخت نایاب است مطلب ورنه کوشش کم نبود

احتیاج از ناامیدی رنگ استغنا گرفت

تاکی از اندیشهٔ تمکین گرانجان زیستن

قراهٔ ما را چوگوهر ل در این دپاکرفت

گر بلند افتد چوگردون نشئهٔ وارستگی

می توان دامان همت از سر دنیا گرفت

در ریاض دهر، ما را سبز کرد آزادگی

بی بریها اینقدر، چون سرو، دست ماگرفت

زبن همه اسباب نومیدی چه برگیردکسی

آنچه می باید گرفتن دست ناگیرا گرفت

عقده ای ازکار ما نگشود سعی نارسا

ناخن تدبیر ما آخر دل ما را گرفت

چشم بند و زور بر دل کن که در آفاق نیست

آنقدر اوجی که یک مژگان توان بالاگرفت

تا شود بیدل به نامت سکهٔ آسودگی

خاکساری در نگین باید چو نقش پا گرفت